இரண்டு கவிதைகள்

ஒன்று

வெள்ளிக் கிண்ணங்கள்
மிதந்தலையும் உன் நதியில்

தீண்டாக் காற்றுக்கும்
பூச்சொரியும் உன் வனத்தில்

மரணமும் பரிதாபமுற்றழும்
உன் பெருங்கருணையின் தேசத்தில்

என் பேச்சு எப்போதும்
மௌனம்தான்

செந்தாழம் பூக்கள் நிறைந்து
நீண்டதுன்
யௌவனத்தின் பொன் வீதி

தொலைத்த என் பருவங்களை
அழைத்து வந்தது
நீ பார்க்காத
உனதொரு பார்வை
நீ பேசாத
உனதொரு சொல்

மௌனத்தைத் தொடரும்
மௌனத்திற்குப் பின்
பதைத்து நிற்கிறது
பேசாத என் நேசம்

ஆயினும் ஆன்பே,
உதடுகள் கருகிடினும்
முத்தமிடுவேன்
தீயென எனைச் சுடும்
உன் மௌனத்தை.



இரண்டு


இரவு மெல்ல
அமைதி கொள்கையில்

எனக்குள்
பெருகத் தொடங்குகின்றன
கனவுகள்

ஆயிரம் முகங்கள்
தோன்றிக் கலையும்
ஒரு கனவில்
உன் முகம் தேடி
உறக்கம் கலைந்தேன்

சில்வண்டுகள் கொண்டாடும்
தீராத இவ்விரவில்
நட்சத்திரங்கள் கொண்டாடும்
உன் முகத்தை
ரசித்தவாறு விழித்திருப்பேன்...